तिच्यामागून तो फिरत असतो
की त्याच्यामागून ती
कुणास ठाऊक!
त्याला स्वत:ला तशा अनेकजणी
आपल्यामागे फिरल्याचा
भास होत असावा
ती ’ती’ असल्यामुळे
तिच्या मनाचा थांग
कुणाला लागल्यास
जरूर जरूर कळवणे!
एकमेकांच्या पाठीला पाठ लावून असल्यासारखे
सोनेरी शेरवानी आणि काळी साडी
आणि त्यांचा पाठशिवणीचा खेळ
कधीही न संपणारा
ज्यात कुणाचाही भोज्जा होतच नाही कारण
भोज्जा करायला पाठीवर शिवावं लागतं
पळापळ मात्र चालूच
आदीपासून पुढे
कदाचित अंतापर्यंत
कधी हा मोठा होऊन
तिचं खुजेपण उघड करतो
मावळता मावळतच नाही
आपलं अंगं तेजाळत
रूबाबात फिरतो
कधी ती त्याला इतक्या लवकर दडपते
चांदण्यांची खडी साडीवर सांडून
नटूनथटून अशी मिरवते
की नको त्यावेळी
त्याला काजव्यांचासुद्धा
लखलखाट वाटायला लागतो
एक ’दिवस’ त्याचाही असतो
तसा तिचाही
मोठ्ठं असण्याचा!
तीनशे चौसष्टवेळा समानतेसाठी भांडतात
आणि केवळ एकदाच
समानतेच्या पातळीवर येतात
पेपरात छापून येण्यासाठीच फक्त!
कधी ती
पतीच्या गैरहजेरीतच राज्य करणारी
त्याच्या समोर येण्याचं धाडस न करणारी
आपलं अस्तित्व अंधाराशीच एकरूप ठेवून
त्याच्या मागे ठाम उभी रहाणारी, अशी
तसा तोही, कधी
सोनेरी रूबाबाचं आवरण मिरवणारा
हजारो जणांना कार्यरत ठेवणारा
तिच्या अंधारामुळे आपलं तेज उठावदार होतं
याची जाणीव असणारा
म्हणूनच थकला भागला की लुप्त होणारा
तिला अर्धं राज्य बहाल करण्यासाठी!
तरीही ती दोघं तशी
अलिप्तच वाटणारी!
कधी वाटतं
आयुष्याच्या उत्तरार्धातली
त्यांनी केलेली ही तडजोड असावी
म्हातारपण हे दुसरं बालपण
म्हणून ही नवी भातुकली मांडली असावी
एकमेकांना सांभाळून घेण्याची
तर कधी वाटतं
हा राजकारणी नेत्यांसारखाच प्रकार असावा
आपापसात खेळून इतरांना बनवण्याचा!
उगवतीचा लाल गुलाबी रंग
आणि मावळतीचं इंद्रधनुष्य
रोज बघून मात्र वाटतं
नाही, आपल्याला चुकवून, चकवून
यांचा भोज्जा होत असावा
कधीतरी
आपण समजतो तसा
काडीमोड
घेतलेला नाही त्यांनी
पण मग
काडीमोड न घेताही
काडीमोड घेतल्यासारखं
का वागतात ते?
आपल्या नकळत
पुसटतं भेटूनही
दोन्ही दिशांना
रंगांची उधळण करतात
इतकी सुंदर!
मग वारंवार का भेटत नाहीत ते?
आपल्यासमोर हातात हात घालून
का येत नाहीत ते?
अच्छा! अच्छा!!
म्हणजे दिवस आणि रात्र यांचं
माणसांसारखंच असतं तर!
कवी: विनायक पंडित
की त्याच्यामागून ती
कुणास ठाऊक!
त्याला स्वत:ला तशा अनेकजणी
आपल्यामागे फिरल्याचा
भास होत असावा
ती ’ती’ असल्यामुळे
तिच्या मनाचा थांग
कुणाला लागल्यास
जरूर जरूर कळवणे!
एकमेकांच्या पाठीला पाठ लावून असल्यासारखे
सोनेरी शेरवानी आणि काळी साडी
आणि त्यांचा पाठशिवणीचा खेळ
कधीही न संपणारा
ज्यात कुणाचाही भोज्जा होतच नाही कारण
भोज्जा करायला पाठीवर शिवावं लागतं
पळापळ मात्र चालूच
आदीपासून पुढे
कदाचित अंतापर्यंत
कधी हा मोठा होऊन
तिचं खुजेपण उघड करतो
मावळता मावळतच नाही
आपलं अंगं तेजाळत
रूबाबात फिरतो
कधी ती त्याला इतक्या लवकर दडपते
चांदण्यांची खडी साडीवर सांडून
नटूनथटून अशी मिरवते
की नको त्यावेळी
त्याला काजव्यांचासुद्धा
लखलखाट वाटायला लागतो
एक ’दिवस’ त्याचाही असतो
तसा तिचाही
मोठ्ठं असण्याचा!
तीनशे चौसष्टवेळा समानतेसाठी भांडतात
आणि केवळ एकदाच
समानतेच्या पातळीवर येतात
पेपरात छापून येण्यासाठीच फक्त!
कधी ती
पतीच्या गैरहजेरीतच राज्य करणारी
त्याच्या समोर येण्याचं धाडस न करणारी
आपलं अस्तित्व अंधाराशीच एकरूप ठेवून
त्याच्या मागे ठाम उभी रहाणारी, अशी
तसा तोही, कधी
सोनेरी रूबाबाचं आवरण मिरवणारा
हजारो जणांना कार्यरत ठेवणारा
तिच्या अंधारामुळे आपलं तेज उठावदार होतं
याची जाणीव असणारा
म्हणूनच थकला भागला की लुप्त होणारा
तिला अर्धं राज्य बहाल करण्यासाठी!
तरीही ती दोघं तशी
अलिप्तच वाटणारी!
कधी वाटतं
आयुष्याच्या उत्तरार्धातली
त्यांनी केलेली ही तडजोड असावी
म्हातारपण हे दुसरं बालपण
म्हणून ही नवी भातुकली मांडली असावी
एकमेकांना सांभाळून घेण्याची
तर कधी वाटतं
हा राजकारणी नेत्यांसारखाच प्रकार असावा
आपापसात खेळून इतरांना बनवण्याचा!
उगवतीचा लाल गुलाबी रंग
आणि मावळतीचं इंद्रधनुष्य
रोज बघून मात्र वाटतं
नाही, आपल्याला चुकवून, चकवून
यांचा भोज्जा होत असावा
कधीतरी
आपण समजतो तसा
काडीमोड
घेतलेला नाही त्यांनी
पण मग
काडीमोड न घेताही
काडीमोड घेतल्यासारखं
का वागतात ते?
आपल्या नकळत
पुसटतं भेटूनही
दोन्ही दिशांना
रंगांची उधळण करतात
इतकी सुंदर!
मग वारंवार का भेटत नाहीत ते?
आपल्यासमोर हातात हात घालून
का येत नाहीत ते?
अच्छा! अच्छा!!
म्हणजे दिवस आणि रात्र यांचं
माणसांसारखंच असतं तर!
कवी: विनायक पंडित
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा